老子《道德经》第一章Dàokědàofēichá
gdào道可道，非常道；mí
gkěmí
gfēichá
gmí
g名可名，非常名。wúmí
gtiā
dìzhīshǐ无名，天地之始；yǒumí
gwà
wùzhīmǔ有名，万物之母。gùchá
gwúyùyǐguā
qímiào故常无，欲以观其妙；chá
gyǒuyùyǐguā
qíjiào常有，欲以观其徼。cǐliǎ
gzhěto
gchūéryìmí
gtó
gwèizhīxuá
xuá
zhī此两者，同出而异名，同谓之玄，玄之yòuxuá
zhò
gmiàozhīmé
又玄，众妙之门。第二章tiā
xiàjiēzhīměizhīwéiměisīèyǐ天下皆知美之为美，斯恶已。jiēzhīshà
zhīwéishà
sībùshà
yǐ皆知善之为善，斯不善已。gùyǒuwúxiā
gshē
g
á
yìxiā
gché
gchá
gduǎ
xiā
gxí
g故有无相生，难易相成，长短相形，gāoxiàxiā
gqī
gyī
shē
gxiā
ghèqiá
hòuxiā
gsuí高下相倾，音声相和，前后相随。shìyǐshè
gré
chǔwúwéizhīshìxí
gbùyá
zhījiào是以圣人处无为之事，行不言之教，wà
wùzuòyā
érbùcíshē
gérbùyǒuwéiérbù万物作焉而不辞，生而不有，为而不shìgō
gché
gérfújū恃，功成而弗居。fūwéifújūshìyǐbùqù夫唯弗居，是以不去。
f第三章bùshà
gxià
shǐmí
bùzhē
g不尚贤，使民不争；bùguì
á
dézhīhuòshǐmí
bùwéidào不贵难得之货，使民不为盗；bùxià
kěyùshǐmí
xī
búluà
不见可欲，使民心不乱。shìyǐshè
gré
zhīzhìxūqíxī
shíqífùruòqí是以圣人之治，虚其心，实其腹，弱其zhìqiá
gqígǔ志，强其骨。chá
gshǐmí
wúzhīwúyùshǐfūzhìzhěbùgǎ
wéiyě常使民无知无欲，使夫智者不敢为也。wéiwúwéizéwúbùzhì为无为，则无不治。第四章dàochō
géryò
gzhīhuòbùyí
g道冲，而用之或不盈。yuā
xīsìwà
wùzhīzō
g渊兮，似万物之宗。cuòqíruìjiěqífē
héqíguā
gtó
gqíché
挫其锐，解其纷，和其光，同其尘。zhà
xīsìruòcú
湛兮，似若存。wúbùzhīshuízhīzǐxià
gdìzhīxiā
吾不知谁之子，象帝之先。第五章tiā
dìbùré
yǐwà
wùwéichúgǒu天地不仁，以万物为刍狗；shè
gré
bùré
yǐbǎixì
gwéichúgǒu圣人不仁，以百姓为刍狗。tiā
dìzhījiā
qíyóutuóyuèhūxūérbùqūdò
g天地之间，其犹橐龠乎？虚而不屈，动éryùchū而愈出。duōyá
shùqió
gbùrúshǒuzhō
g
f多言数穷，不如守中。第六章gǔshé
bùsǐsr