德道经全文
《德道经》熊春锦勘校德篇dìyīzhā
lù
dé第一章论德38shà
débùdéshìyǐyǒudéxià上德不德，是以有德下débùshīdéshìyǐwúdé德不
失德，是以无德。shà
déwúwéiérwúyǐwéiyěshà
上德无为而无以
为也。上ré
wéizhīérwúyǐwéiyěshà
yìwéi仁为之，而无以为也上义为
zhīéryǒuyǐwéiyěshà
lǐwéizhī之，而有以为也。上礼为之，érmòzhīyì
gyězérǎ
bìér
ǎizhī而莫之应也，则攘臂而乃之。ùshīdàoérhòudéshīdéérhòu故失道而后德，失德而后ré
shīré
érhòuyìshīyìérhòu
仁，失仁而后义，失义而后lǐfúlǐzhězhō
xì
zhībóyěér礼。夫礼
者，忠信之泊也，而luà
zhīshǒuyěqiá
shízhědàozhīhuá乱之首也。
前识者，道之华yěéryúzhīshǒuyě也，而愚之首也。shìyǐdàzhà
fūjūqíhòuérbù是以大丈夫居其厚，而不jūqíbójūqíshíérbùjūqí居其
泊，居其实，而不居其huáùqùpíqǔcǐ华。故去皮取此。dìèrzhā
déyī第二章得一39xīzhīdéyīzhětiā
déyīyǐ昔之得一者天得一
f以qī
dìdéyīyǐ
í
shé
déyīyǐ清，地得一以宁，神得一以lí
yùdéyīyǐyí
hóuwá
déyīyǐ灵，浴得一以盈，侯王得一以wéitiā
xiàzhè
qízhìzhīyě为天下正。其至之也。wèitiā
wúyǐqī
jiā
kǒ
lièwèidì谓天毋已
清将恐裂，谓地wúyǐ
í
jiā
kǒ
fāwèishé
wúyǐlí
毋已宁将恐发，谓
神毋已灵jiā
kǒ
xiēwèiyùwúyǐyí
jiā
kǒ
将恐歇，谓浴毋已盈将
恐jiéwèihóuwá
wúyǐuìyǐāojiā
kǒ
竭，谓侯王毋已贵以高将恐juě
蹶。ùbìuìéryǐjià
wéibě
bìāo故必贵而以贱为本，必高yǐéryǐxiàwéijī矣而以下为基。fúshìyǐhóuwá
zìwèiūuǎbù夫是以侯王自谓
孤、寡、不ǔcǐqíjià
zhīwéibě
yǔfēi谷。此其贱之为本与非yě也～
ùzhìshùyúwúyúshìùbúyù故致数舆无舆，是故不欲lùlùruòyùluòluòruòshí禄禄若玉，硌硌若石。dìsā
zhā
wé
dào第三章闻道41
shà
shìwé
dàojǐ
é
xí
zhīzhō
上士闻道，堇能行之中shìwé
dàoruòcú
ruòwá
xiàshìwé
士闻道，若存若亡下士闻dàodàxiàozhīfúxiàobùzúyǐwéi道，大笑之。弗笑不足以为dào道。shìyǐjià
yá
yǒuzhīyuēmí
dàorú是以建言有之曰明道如fèijì
dàorútuìr