dàosīwéiměixiǎodàyóuzhīyǒusuǒbù
有子曰：“礼之用，和为贵。先王之道，斯为美；小大由之。有所不
xí
gzhīhéérhébùyǐlǐjiézhīyìbùkěxí
gyě
行，知和而和，不以礼节之，亦不可行也。”
yǒuzǐyuēxì
jì
yūyìyá
kěfùyěgō
gjì
yūlǐyuǎ
chǐrǔyěyī
bùshīqíqī
有子曰：“信近於义，言可复也。恭近於礼，远耻辱也。因不失其亲，
yìkězō
gyě
亦可宗也。”
zǐyuējū
zǐshíwúqiúbǎojūwúqiúā
mǐ
yūshìérshè
yūyá
jiùyǒudàoérzhè
gyā
子曰：“君子食无求饱，居无求安，敏於事而慎於言，就有道而正焉，
kěwèihǎoxuéyěyǐ
可谓好学也已。”
zǐgò
gyuēpí
érwúchǎ
fùérwújiāohérú
zǐyuēkěyěwèiruòpí
érlèfù
子贡曰：“贫而无谄，富而无骄，何如？”子曰：“可也。未若贫而乐，富
érhǎolǐzhěyězǐgò
gyuē
shīyú
rúqiērúcuōrúzhuórúmóqísīzhīwèiyǔ
而好礼者也。”子贡曰：“《诗》云：‘如切如磋，如琢如磨’，其斯之谓与？”
zǐyuē
cìyěshǐkěyǔyá
shīyǐyǐgàozhūwǎ
gérzhīláizhě
子曰：“赐也，始可与言《诗》已矣，告诸往而知来者。”
zǐyuēbùhuà
ré
zhībùjǐzhīhuà
bùzhīré
yě
子曰：“不患人之不己知，患不知人也。”
2
fwéizhè
gpiā
dìèr
为政篇第二
zǐyuēwéizhè
gyǐdépìrúběiché
jūqísuǒérzhò
gxī
ggò
gzhī
子曰：“为政以德，譬如北辰，居其所而众星共之。”
zǐyuē
shīsā
bǎiyìyá
yǐbìzhīyuē
sīwúxié
子曰：“《诗》三百，一言以蔽之，曰：‘思无邪。’”
zǐyuēdàozhīyǐzhè
gqízhīyǐxí
gmí
miǎ
érwúchǐdàozhīyǐdéqízhīyǐlǐyǒu
子曰：“道之以政，齐之以刑，民免而无耻；道之以德，齐之以礼，有
chǐqiěgé
耻且格。”
zǐyuēwúshíyǒuwǔérzhìyúxuésā
shíérlìsìshíérbùhuòwǔshíérzhītiā
mì
gliù
子曰：“吾十有五而志于学，三十而立，四十而不惑，五十而知天命，六
shíérěrshù
qīshíércó
gxī
suǒyùbùyújǔ
十而耳顺，七十而从心所欲，不逾矩。”
mè
gyìzǐwè
xiàozǐyuēwúwéifá
chíyùzǐgàozhīyuēmè
gsū
wè
xiàoyúwǒ
孟懿子问孝。子曰：“无违。”樊迟御，子告之曰：“孟孙问孝于我，
wǒduìyuēwúwéifá
chíyuēhéwèiyě
zǐyuēshē
gshìzhīyǐlǐsǐzà
gzhīyǐlǐ
我对曰，无违。”樊迟曰：“何谓也？”子曰：“生，事之以礼；死，葬之以礼，
jìzhīyǐlǐ
祭之以礼。”
mè
gwǔbówè
xiàozǐyuē
fùmǔwéiqr